تابستان 1373، یکی ازپرکارترین اوقات کاری من بود. انترن جراحی بودم دربیمارستان شهدای تجریش. انترن جراحی بیمارستان شهدای تجریش یعنی اینکه کارت در ساعت 6 صبح شروع می شود و معمولن تا ساعت 6 بعدازظهر دربیمارستانی. یک شب درمیان هم کشیک هستی. خلاصه یکی ازپرکارترین اوقات مدرسه پزشکی در دانشگاه شهید بهشتی این دوران است. صبح ها ساعت 5 صبح با دوچرخه ( ازحوالی میدان هفت تیر) حرکت می کردم قبل از6 دربیمارستان بودم، بعداز یک دوش سریع کار را آغاز می کردم .
در مرداد ماه تصمیم گرفتیم تا یک برنامه پاکسازی قله دماوند ترتیب دهیم. این برنامه قصد داشت تا به صورت نمادین، یادآور راه دشواری باشد که آغاز کرده بودیم. ازطرف دیگر تمرینی بود برای مواجه با دشواری هایی که درآینده بدون شک خواهیم داشت. برای انجام با محمدتقی بهره ور دوست کوهنوردمان گفتگو کردیم. محمد تقی برای مدتی مسؤل کمیته فنی فدراسیون کوهنوردی بود و یکی از دوستداران جدی محیط زیست و کوهستان. بعد از انجام چند نوبت صعود فشرده تمرینی به قله توچال و شب مانی درقله برای هم هوایی وآمادگی بدنی سرانجام روز 12 مرداد ماه 1373 ازمسیرجبهه جنوبی رهسپار قله شدیم. نفرات گروه شامل محمد تقی بهره ور، مهدی مرادخان، آرش ملک، حمید معدنچی، آنیتا ملک، من و یکی ازدوستانی که الان متاسفانه نامش را به خاطرندارم.
ازگوسفند سرا به پناهگاه جبهه جنوبی رفتیم، ازغروب تا 4 صبح در پناهگاه ماندیم و حدود ساعت 10 صبح به قله رسیدیم. ایستادن برفرازدماوندو تنفس در این نقطه ازسرزمین ایران احساس بی همتایی است. به مدت سه ساعت کاسه قله را پاکسازی کردیم. احساسی توام با غرور و احترام داشتم. درمسیربازگشت یکی ازدوستان محمد تقی را دیدیم که با پای برهنه قله را صعود می کرد. او اعتقاد داشت اگرقله به او اجازه بدهد به قله خواهد رسید و اگردماوند کوه از او راضی نباشد نخواهد توانست با پای برهنه به زیارت قله برود. پس ازبازگشت گزارش سفر و پاکسازی قله همراه با عکس این برنامه درروزنامه همشهری توسط اسماعیل عباسی منتشرشد
.
دردانشنامه ویکی پدیا می خوانیم که دَماوَندآتشفشانی خاموش و بلندترین نقطه ایران واقع در
رشته کوه البرز در نزدیکی جنوب دریای خزر و در ۷۰ کیلومتری تهران و در استان مازندران قرار دارد. این قلهٔ آتشفشانی که اکنون غیر فعال است در یک روز غیر غبارآلود از شهر تهران نیز به وضوح دیده می‌شود. این کوه درجاده هراز (آمل - تهران) قرار دارد..معنای نام آن را گاه (کوه) دارای دما و گرما دانسته‌اند. در متون قدیمی‌تر نام آن را به صورت دنباوند هم آورده‌اند.
دماوند درادبیات و فلکلور ایران از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است.
در نوشته‌ها و اسطوره‌های زرتشتی، اژدهاک سه‌سر به این کوه تا آخر دنیا زنجیر شده است همچنین دراسطورهٔ آرش کمانگیراز دماوند نام برده شده است.در اوستا ودرشاهنامه نیز دماوند جایگاه ویژه‌ای دارد. همچنین ضحاک نیز پس از شکست ازفریدون در غاری در این کوه به دست او به زنجیر کشیده می‌شود و جایگاه اسطوره‌های رستم و سیمرغ نیز در همین کوه است.
منبع عکس
