امروز فرصتی دست داد تا یکی از تولیدات سال 1385 سینمای ایران را با نام گیس بریده به اتفاق دختر و همسرم تماشا کنیم. دراین اثر، بازی هنرمندانه گل شیفته فراهانی، محمدرضا شریفی نیا و شهره لرستانی جای تقدیر دارد.
گیس بریده داستان توهم و سوء تعبیر و شکی است که متاسفانه بیشتر دامن بانوان را در خانواده ها می گیرد. ارسال نامه ها ی عاشقانه به دبیرستان دخترکی که هیچ ارتباطی با فرستنده نامه ها ندارد باعث می شود که پدر خانواده با زبان مشت و لگد در مورد این موضوع با دخترش گفتگو و کند و درنهایت بی پناهی دختری که شانس می آورد و معلم جوانش که خود قربانی خشونت خانوادگی بوده به او پناه می دهد ودر کمال شگفتی در کوتاهترین زمان سیستم دادگستری به دادش می رسند و پدررا .....
بقیه داستان را تعریف نمی کنم چون اگر ندیده اید بی مزه می شود. به هرحال به عنوان کسی که سال ها در سیستم بهزیستی کار کرده و به طور نسبی با این قبیل قصه ها آشناست، نمی توانم مراتب سپاس خود را ازتهیه این اثر اعلام نکنم. فکر می کنم این جنس کارها می تواند به دیالوگ درون خانواده ها و همچنین میان خانواده و سامانه های حمایتی و دستگاه قضایی کمک کند و درک بهتری از وضعیت دختران خانواده به جامعه مرد سالار بدهد و مهربانی را ترویج کند. از طرف دیگر به ما فضایی می دهد که تلخی خشونت را لمس کنیم و صمیمیت را در میان خانواده رواج دهیم.
داستان خیلی جالب به پایان می رسد و جمشید حیدری کارگردان این اثر نشان می دهد که قصد ندارد این کار را با کلیشه ها ی رایج تمام کند.
