بیش از سه هفته است که ترم تابستان شروع شده است . یکی از درس هایی را که دراین ترم شرکت می کنم درس سلامت محیط زیست است. در این درس موضوعات مختلفی بررسی می شوند یکی ازموضوعات در مورد استفاده ازانرژی هسته ای برای تولید الکتریسیته است. در این درس آموختیم که برنامه استفاده ازانرژی هسته ای در نیروگاه های برق در ایالات متحده از سال 1954 آغازشد. روند گسترش نیروگاه های برق آمریکا تا سال 1976 ادامه داشت. و بعد از آن سیر نزولی پیدا کرد. در آغاز انرژی هسته ای را انرژی پاک می نامیدند. چرا که همچون نیروگاه هایی که با سوخت فسیلی کار می کنند آلاینده های حاصل از احتراق در محیط پراکنده نمی شوند . البته این یک روی سکه بود. روی دیگر سکه با حادثه ای که در سال 1979 در نیروگاه جزیره سه مایلی روی داد رقم خورد. حادثه نیروگاه اتمی چرنوبیل در1986 هم رویدادی دیگری بود که به کلی بر پاک بودن انرژی هسته ای خط بطلان کشید. از سال 1996 تا کنون هیچ نیروگاه جدیدی به مدار نیروگاه های هسته ای آمریکا وارد نشده است.
اگر چه نیروگاههای اتمی نقشی درتولید گازهای گلخانه ای ندارند و در مظان اتهام برای تولید باران های اسیدی نیستند ولی به دو دلیل عمده این نیروگاهها خوش نام نیستند. اولین گرفتاری مساله زباله های اتمی است . این زباله ها برای هزاران سال به پرتوافشانی ادامه خواهند داد. مدیریت این زباله ها کار آسانی نیست . به ویژه در ایالاتی که درمدیریت زباله های خانگی یا بیمارستانی مانده اند. مساله دوم این است که درصورت رویداد یک حادثه درنیروگاه، زنجیره ای از تبادلات شیمیایی اتفاق می افتد که کسی توان جلوگیری از آن را ندارد.و به این اتفاق فاجعه می گویند. حیات انسانی و زیست محیطی تا شعاع گسترده ای ازحادثه برای قرن ها غیرقابل استفاده می شود . به این دلایل جهان مدرن در مواجه با خواست طرفداران محیط زیست برنامه گسترش نیروگاههای اتمی را به کاهش این نیروگاهها تغییر داده است.
