گاهی اوقات در خبرها می خوانیم که فلان سازمان خیریه غربی هزاران کامپیوتر دست دوم را برای کمک به فرایند توسعه به بهمان کشور در حال توسعه اهدا کرده است. حتما قرار است این رایانه های دست دوم بخشی از شکاف دیجیتالی را پرکنند و به ما جهان سومی ها کمک کنند تا از نعمت فن آوری بهره بگیریم. ولی متاسفانه این فقط یک قسمت داستان است. اصل مطلب اینجاست که به دلیل هزینه بالای بازیافت تجهیزات کامپیوتری که زباله هایی سمی و بسیارخطرناک هستند جهان اولی ها تصمیم گرفته اند تا به ما لطف کنند و این زباله های خطرناک را به ماها بدهند تا یک فکری برایشان بکنیم. این داستان خطرناک و تلخی است که به ویژه در جنوب آسیا جریان دارد.
خبرنگاران گزارش می دهند که بازرسانی که درماه دسامبر گذشته از تعدادی روستا درجنوب چین دیدن می کردند گزارش داده اند که دهها زن و مرد و کودک را دیده اند که سیم های رایانه ها راقطع می کردند و درطول شب بردها را می سوزاندند و دود سرطان زای حاصله را استنشاق می کردند. همچنین درقبال دستمزد 1.5 دلاردرروز بردها را آب می کردند تا ازآن نقره و طلا استخراج کنند. منابع آب دراین مناطق به شدت آلوده است و میزان آلودگی بیش از190 برابر میزان پذیرفته شده توسط سازمان بهداشت جهانی است. متاسفانه شرکت هایی که تنها به سود بیشتر می اندیشند با صادرات این زباله های خطرناک درقالب فعالیت ها ی بشر دوستانه و خیریه جان انسان های ساکن جنوب را به بازی گرفته اند.
