همانطور که در خبرها خوانده اید، شرکت گاز به طورگسترده به تخریب پارک ملی خجیر همت گمارده است. شعار مدیران توسعه از نوع غیر پایدار، شعار راه بنداز جا بنداز است. همچنین کم حافظه گی جمعی ایرانیان کمک می کند که در طرفه العینی خاطره این جنایت زیست محیطی فراموش شود چرا که غم نان و بنزین و اجاره خانه به اندازه کافی ما را سرگرم روزمره گیمان می کند که دیگر توانی برای پرداختن به تخریب سرزمینمان نماند. راستی این مدیران از راه رسیده که اینگونه بی مهابا پارک ملیی که بیخ گوش پایتخت است را تخریب می کنند در سایر نقاط حفاظت شده و نشده سرزمین چه ها که نمی کنند. اگر این تخریب (به قول آن ها توسعه ) با خرید و فروش زمین و ساخت و پاخت همراه باشد که دیگر هیچ، می شود جاده گرمابدر بلده – کپ – علمده ، که قرار است خراشی بیاندازد بر لار تا برای همیشه این سرزمین تاوان بلاهت کوچک مغزانش را بپردازد. لابد می دانید که روی کاغذ نوشته شده است که :
به موجب قوانین حفاظت و بهسازی محیط زیست هر گونه عملیات عمرانی درداخل پارک های ملی ممنوع است. به موجب اصل پنجاهم قانون اساسی :
در جمهوری اسلامی، حفاظت محیط زیست که نسل امروز و نسل های آینده باید در آن حیات اجتماعی روبه رشدی داشته باشند، وظیفه عمومی تلقی می گردد. از این رو فعالیت های اقتصادی و غیر آن که با آلودگی محیط زیست یا تخریب غیر قابل جبران ملازمه پیدا کند، ممنوع است وبه موجب قانون مجازات اسلامی :
دست اندازی و تخریب پارک های ملی جرم محسوب می شود.
فکر می کنم نخستین وظیفه دوستداران سرزمین این است که این اقدامات را حداقل مکتوب کنند تا کم حافظه گیمان را جبران کرده باشیم . اقدام شجاعانه خانم مژگان جمشیدی در تهیه گزارش این رویداد ستودنی است. ایران به چنین دختران شجاعی می بالد.
امضای طومار هم برای ثبت در تاریخ است، حداقل نشان می دهد که ما زنده ایم، به آخرین فراز فیلم پاپیون فکر کنید که می گفت ..... من زنده ام.
در همین ارتباط:
امضای طومار اعتراض
تصاویر تکاندهنده از تخریب های شرکت گاز در پارک ملی خجیر
روزنامه اعتماد ملی، همشهری، ایسنا
اعتراض به تخریب بی سابقه پارک ملی خجیر – مهار بیابان زایی
