محمد درویش عزیز نقدی دارند بر یکی از علل منفعل و شرطی عمل کردن تشکل های مردم نهاد در طول یک دهه گذشته. نکته این است که فعالان این تشکل ها به اندازه کافی برای یاد گیری در این حوزه وقت نمی گذارند. این یادگیری می تواند مطالعه دانش مکتوب باشد، دیدن فیلم های مستند آموزنده یا حتی دیدار بی واسطه از طبیعت سرزمین باشد. درویش در بخش نظرات تارنمای گر گ خاکستری در مورد مطلب یک حقیقت ناخوشایند می گوید:
بيشتر مايل بودم برای خوانندگانت از تاثيرگذارترين فراز فيلم سخن می گفتی ... در باره درختان مست می نوشتی ... از بلای کوچ در هلند می گفتی ... از تاثیر مطالعات لویی تامپسون ... از ماجرای آن حباب بزرگ ... از ماجرای تامين آب شيرين ۴۰ درصد مردم جهان ... اينکه آن مشاور ارشد دولت کنونی آمريکا کيست که چنين گافی داده؟! از اظهار نظر عجیب و حیرت انگیز جرج بوش پدر می گفتی ... اينکه چرا ۵/۵ ميليون هکتار از جنگلهای آلاسکا بايد طعمه يک سوسک شود؟! عليرضا آيينه چيان عزيز!چرا برايمان از تفاوت مديريت سرزمين در هائيتی و دومنيکن نمی گويی؟!! چرا از رسوايی جيمز هانسن سخنی را با مخاطبين خود در ميان نمی نهی ... نه توَ؛ نه شهريار؛ نه مژگان؛ نه ماندانا؛ نه ناصر؛ نه سيامک؛ نه هومن و نه ...........راستش اين ماجرای فيلم ال گور و برخورد رخوت آميز حتا دوآتيشه ترين طرفداران محيط زيست وطنی با آن؛ يک حقيقت تلخ را برايم بيش از پيش آشکار کرد! اينکه چرا تشکلهای مردم نهاد در اين حوزه تا اين حد - در طول یک دهه گذشته -منفعل و شرطی عمل کرده اند و به قول ناصر کرمی عزيز: اين توان های کم اثر و پراکنده چرا به اين روز ... افتاده اند؟حقيقت اين است که ما آنقدر گرفتاريم که وقت نمی کنيم آن طور که دوست داريم به محيط زيست بپردازيم؛ برايش وقت بگذاريم؛ بخاطرش مطالعه کنيم و خود را از لذت صرف يک کاپوچينو در کنار دوستمان در کافه تيتر - مرحوم - محروم سازيم!
پیام درویش نقد صادقانه یکی ازآفات حرکت های مردمی این سرزمین است. کم اطلاعی و بی توجهی به دانش روز. بسیاری ازفعالان محیط زیست حتی فرصت آموختن بی واسطه ازطبیعت شگفت انگیز سرزمین ایران را ازخود دریغ داشته اند. چطور می شود طرفدار محیط زیست باشی ولی به دشت و کوه و دریاچه و رودخانه نروی . چطور می شود طرفدار محیط زیست باشی ولی ازدیدن افق لذت نبری. چطور می شود طرفدار محیط زیست باشی ولی ازشرم وحیای پلنگ انگشت به دهان نشوی. چطور می توانی ادعا کنی که ایران را دوست داری ولی به زیارت دامنه دماوند نرفته باشی.
پیام درویش بی غل و غش است آنرا جدی بگیریم.
