در مدرسه بهداشت ما وظیفه داریم که مشق بنویسیم. درواقع برای هرکدام از درس هایمان حداقل یک مشق که شبیه یک مقاله است می نویسیم. باید موضوعی را انتخاب کنیم و با فراگیری مهارت ها و دانشی که در طول ترم تحصیلی بدست می آوریم موضوع را بپرورانیم و به طور معمول حاصل کار یک مطلب 20 صفحه ای می شود با حداقل 20 مرجع . البته اجازه داریم که صفحاتی را هم به صورت ضمایم به این مطلب اضافه کنیم.
یکی ازضمایمی که گاه اجباری است حاشیه نویسی بر مراجع است. این نکته به درد بحثی می خورد که درمورد ال گور درگرفته است . اینکه بعضی می گویند ما با نیت افراد کاری نداریم، یا با رفتارهای قبلی یا فعلی کاری نداریم و حالا می خواهیم ببینم که ازنفر چه حرف جدیدی می شنویم.
ازآن طرف بعضی از دانشمندان بورس گرفته از شرکت های نفتی نتیجه می گیرند که اصلا گرمایش جهانی پدیده ای طبیعی است و درحدود یک هزار سال قبل زمین گرمایی بیش ازحال را تجربه کرده است.
در واقع درحاشیه نویسی برمراجع، ما باید تحقیق کنیم و بنویسیم که هر کدام ازمقالات یا گزارش هایی را که به عنوان مرجع در مطلب خودمان استفاده کرده ایم از کجا آمده است. یعنی که نویسنده چه خط و ربطی دارد. از کجا پول گرفته. آیا یک شرکت دارویی هزینه تحقیقش را داده یا یک اتاق فکر یا یک دانشگاه یا یک خیر.
این مهم است که بدانیم دیدگاه سیاسی این فرد چیست. به ویژه در موضوعات آنالیز سیاست های بهداشتی بسیار حیاتی است. به ما یادمی دهند که بسیار شکاک باشیم. چرا که بعضی کمپانی ها یا دولت ها بعضی پژوهشگران را می خرند.بعضی دولت ها شبیه شرکت هایی که حساب سازی می کنند گزارش سازی و آمار سازی می کنند. گاهی درمطالعات تعریف استاندارد یک موضوعی مثلا بیکاری را عوض می کنند و بعد نتیجه می گیرند که در فلان مملکت که بیکاری بیداد می کند اصلا بیکاری وجود ندارد.یا اینکه تعریف خط فقر راعوض می کنند و بعد می گویند ما اصلا شهروند زیرخط فقر نداریم، یا اینکه آمار می سازند و به شما نشان می دهند که ایدز در آن کشورکنترل شده درحالی که نشده. یا اینکه دولت ها از محققین رشوه می گیرند به ویژه درکشورهای آفریقایی و درنهایت یعنی اینکه نتیجه گزارش یا مقاله علمی نه درجهت پیشرفت علم وخدمت به بشریت که درجهت منافع سیاسی یا اقتصادی افراد، شرکت ها یا دولت ها قرار می گیرد. ما به عنوان سیاستگزار بهداشتی باید این توان را داشته باشیم که کمتر گول تحقیقات جهت دار(آشغال) را بخوریم.
البته این به معنی افتادن ازآن ور بام نیست. فقط ذکر نکته ای است که درمواجه با هر مطلبی که درجای مهمی چاپ شده است محتاط عمل کنیم ولی نه آنقدر که دیگر عمل نکنیم.
