تصادفات جاده ای مانعی برای توسعه پایدار

مرگ ومیر ناشی از تصادفات جاده ای چیزی در حدود مالاریا و سل در سطح جهان است. اگر چه مالاریا و سل و همچنین بیماری ایدز مورد توجه رسانه ها و سیاستگزاران قرار گرفته است به نظر می رسد که اهمیت مشکل تصادفات چندان در مرکز توجه برنامه ریزان بهداشتی قرار ندارد. این مشکل در کشورمان از ابعاد گسترده تری برخوردار است و یکی از بالاترین میزان های مرگ و میر ناشی از تصادفات جاده ای مربوط به ایران است. ایمنی پایین خودروها، ایمن نبودن گذرگاهها، جمعیت زیاد، استفاده بی محابا از موتورسیکلت و کم توجهی به اصول ایمنی توسط رانندگان در کنار گرفتاری های اقتصادی و تنش های زندگی شهری و فقدان اراده لازم برای افزایش امنیت عابران و سواران موجب آمار وحشتناک مرگ و میر تصادفات درکشور است. متاسفانه چنان که دکتر شهرازبه درستی در دانشگاه هاروارد عقیده دارند جراحات ناشی از تصادفات جاده ای و مرگ ومیر متعاقب آن غیر ضروری و قابل پیشگیری است. در گفتگو ها هم مردم می گویند فلانی مفت مفت مرد. یعنی اینکه مثلا قرار نبود که به دنبال یک بیماری صعب العلاج از دنیا برود. اگر خودرو ایمن تر بود، یا اگر گذرگاه امنی برای عابر پیاده وجود داشت یا اگر جاده برف روبی شده بود نفر از بین نمی رفت . خیال می کنم سیاستگزاران بهداشتی با مشارکت وزارت خانه راه و ترابری و کشور همچنین نهادهای مدنی همچون مادران قربانیان رانندگی ( به عنوان مثال چنین نهادی می تواند خیلی سریع افکار و احساس عمومی را بسیج کند) و سایر ذینفعان وظیفه دارند که با اقدام مناسب این گرفتاری را کاهش دهند. بدون شک سرمایه هنگفت انسانی و مالی در اثر روند رو به افزایش تصادفات به طور روزانه و پیوسته به هدر می رود و بدون هیچ تردیدی وضع موجود مانعی برای توسعه پایدار سرزمین است.