یکی از مهمترین عوامل کاهش شاخص های بهداشتی ناپایداری سیاسی است که دربیشتر مواقع در اثر وقوع مناقشات بین المللی یا جنگ های داخلی بوجود می آید.
درترم جاری در کلاس بهداشت بین المللی به همراه یکی از استادان بنام این رشته برای تدریس این درس همکاری می کنم. امروز یکی از همکاران که پزشک است و فوق تخصص طب پیشگیری دارد و 15 سال قبل در دانشکده پزشکی بغداد بوده یک سخنرانی ارایه داد. دراین سخنرانی گفت که او از صدام متنفر بوده و مثال های زیادی آورد از دوستانی که از دست داده یا دوستانی که در دوران صدام شکنجه شده اند و قص الیهذا . ولی به ما نشان داد که درزمان صدام حدود 1800 مرکز بهداشتی درعراق فعال بوده اند. پوشش بهداشتی در شهرها 97 درصد و در روستاها 73 درصد بوده است به ما گفت که 500 میلیون دلار سالانه در عراق زمان صدام خرج بهداشت می شده و میزان مرگ و میر کودکان چه بوده است و غیره ولی بعداز حمله صدام به کویت وضع شروع به خراب شدن می کند. با تحریم های سازمان ملل و برنامه ی فاسد نفت در برابر غذا ودر نهایت جنگ نخست و دوم خلیج فارس و جنگ آزاد سازی عراق امروز به جایی رسیده که هیچ زیر ساخت بهداشتی وجود ندارد. مردم داروهای مورد نیازشان را از کنار خیابان خریداری می کنند. تصاویر کودکان ناقص الخلقه ای را نشان داد که در اثر اثرات شیمیایی سلاح های به کار رفته درجنگ ها بدنیا می آیند . او ازعراقیانی گقت که درکشورهای اطراف آواره هستند و مثلا در اردن اجازه ندارند که کودکانشان را در مدرسه دولتی ثبت نام کنند و مجبورند بچه ها را درمدرسه خصوصی بگذراند. او مردمانی را نشان داد که برای ادامه روزگار کلیه اشان را به قیمت 170 دلار می فروشند . او از اثرات دهشتناک بهداشتی جنگ گفت و با تمام احساسش صلح را فریاد زد.
