ماه رمضان سال 1382 درپاییز بود. درآن ایام جلساتی بود درمحل مرکز توانمند سازی سازمان های مدنی که پروژه مشترکی بود بین سازمان ملل و وزارت کشورجمهوری اسلامی. این جلسات اختصاص داشت به بررسی لایحه ای که برای تاسیس و نظارت بر سازمان های غیردولتی در دولت تدوین شده بود. نمایندگان تشکل های غیردولتی برای هم اندیشی به این جلسات دعوت می شدندویکی ازقسمت های جالب قضیه افطاری هایی بود که تدارک می دیدند. زولوبیا، بامیه، آش رشته، نان سنگک، پنیر تبریزی، سبزی خوردن، و چای داغ.
نمایندگان تشکل های خیریه، زنان، محیط زیستی ها، جوانان و سایر فعالان پای ثابت این جلسات بودند. دریکی از جلساتی که دوستان با جدیت در حال بررسی لایحه و ارایه پیشنهاد بودند فرصت را مغتنم شمردم و ازدوستان سووالی را که همچنان ذهنم را آزارمی دهد پرسیدم. سوال اینست آیا سازمان های غیردولتی که برای اهداف بشر دوستانه فعالیت می کنند مجاز هستند که درمواردی رشوه بدهند؟
هفته گذشته در کلاس برنامه ریزی و مدیریت پروژه در دانشگاه بستون یکی ازاستادان که درس بودجه بندی برای پروژه های کشورهای در حال توسعه را به ما می دهد به ما یاد داد که در بسیاری ازکشورهای آفریقایی بدون پرداخت رشوه امکان انجام پروژه های توسعه ای یا مطالعات بهداشتی وجود ندارد و گفت باید در بودجه مربوطه دربخش هزینه های پیش بینی نشده مبالغی را برای این مهم درنظر بگیریم.
در کلاس فساد اداری (کوراپشن) معلم می گفت که فرض کنید قرار است یک پروژه کمک رسانی دریک منطقه زلزله زده انجام دهید، دهها نفر زیرآوارند. برای ورود به منطقه مجبورید به مامور دولتی رشوه بدهید تا بتوانید جان انسان ها را نجات دهیدو در چنین مواردی رشوه دادن گریزناپذیر است.
راستی نظر شما چیست، قید کار کردن در بعضی کشورها رابزنیم، یا پول چایی را بدهیم و وقتمان را صرف خدمات رسانی بکنیم. یا اینکه دعوا راه بیندازیم و تا آخرش برویم .
راستی یادم رفت پاسخ سازمان های ایرانی درآن جلسه پر زولوبیا را به شما بگویم. سازمان های ایرانی معتقد بودند که این مشکل در ایران وجود ندارد و اگر هم باشد بدون شک ما ایرانی ها زیر بار دادن رشوه و فساد نمی رویم .
