امروز امّا در پاسخ به اشتياق، حمايت و لطف همهي دوستان عزيزي كه همچنان خواهان دوام «تارنماي مهار بيابانزايي» هستند و اين سكوت 33 روزه را به تلخي و سختي همراهي كردند، صميمانه و با تمام خلوصي كه در خود سراغ دارم، ميگويم: محمّد درويش هيچگاه انتظار چنين حمايت و همراهي و همدلي بزرگ و ارزشمندي را نداشت ... نميدانم، شايد اصلاً براي همين است كه ميگويند: «برخي اوقات بهتر است براي بهتر ديدن آنچه كه در پي تماشاي دقيقش هستي، از آن فاصله بگيري ...» راستش مهرباني و غمخواري نهفته در اغلب كامنتها، ايميلها، پستها، تلفنها و ديدارهاي حضوري كه در بازتاب پست سكوت برايم ثبت شد، آنقدر بزرگ، فاخر و عظيم بود كه شايد اگر اين دوري و سكوت ناخواسته رخ نميداد، هرگز عظمت و ارزش واقعي آن برايم آشكار نميشد.
۱۳۸۶ خرداد ۴, جمعه
اشتراک در:
Comment Feed (RSS)